บทกวีชวนอ่าน 102

             สีสันแห่งลม  
 

"เธอคิดว่าผืนดินที่เธอเหยียบยืน, เธอคือเจ้าของ
โลกใบนี้เป็นเพียงสิ่งของที่เธออาจอ้าง
แต่ฉันรู้ว่าทุกขุนเขา, ทุกพืชพรรณ และทุกสรรพสิ่ง
มีชีวิต มีจิตวิญญาณ มีชื่อเรียกขาน
คนที่คิดและมองดูคล้ายเธอเท่านั้นหรือ"

ที่เธอคิดว่าเป็น "คน"?
แต่หากเธอก้าวตามรอยเท้าคนแปลกหน้า
เธอจะได้เรียนรู้ในสิ่งที่เธอไม่เคย"แม้แต่จะคิด
เธอเคยยินเสียงหมาป่าหอนไห้กับพระจันทร์สีน้ำเงินดวงหม่น
หรือเคยถามว่าตัวบ๊อบแค็ทว่าทำไมมันต้องแยกเขี้ยวบ้างไหม
เธอเคยขับขานกับเสียงแห่งขุนเขาบ้างหรือไม่
หรือเคยวาดระบายด้วยสีสันแห่งสายลมบ้างไหม
มาสิมา"เข้ามาสู่ทิวสนของแนวป่า
มาสิมา"มาลิ้มชิมรสลูกเบอร์รี่หอมหวาน
มาสิมา"มาสู่ความรุ่มรวยที่รายล้อม
มาสู่สิ่งที่ครั้งหนึ่ง"ไม่มีค่าในสายตาเธอ
พายุฝนและแม่น้ำคือพี่น้องฉัน
ทั้งนกกระสาและตัวนาก คือมิตรสหาย
เราทั้งมวลร้อยโยงเข้าด้วยกัน
ในวัฏจักร ในวังวนที่ไม่มีจุดจบ
เธอเคยยินเสียงหมาป่าหอนไห้กับพระจันทร์สีน้ำเงินดวงหม่น
หรือยอมให้นกอินทรีบอกเล่าว่ามันอยู่ ณ หนใดบ้างไหม
เคยขับขานกับเสียงแห่งขุนเขาบ้างหรือไม่
หรือเคยวาดระบายด้วยสีสันแห่งสายลมบ้างไหม
ต้นมะเดื่อจะสุงแค่ไหนหนอ
แต่เธอคงไม่มีวันรู้"เมื่อโค่นมันลงมา
แล้วเธอก็จะได้ยินเสียงหมาป่าหอนไห้กับพระจันทร์สีน้ำเงินดวหม่นอีกต่อไป"

ไม่ว่าเราจะมีผิวสีใด"ขาวหรือทองแดง
เราต่างต้องการขับขานบทเพลงด้วยเสียงทั้งมวลแห่งขุนเขา
เราต่างต้องการวาดระบายด้วยสีสันแห่งสายลม
เธออาจจะครอบครอง
และเธอจะเป็นเจ้าของโลกใบนี้ไปจนกระทั่ง"

เธอสามารถวาดระบายด้วยสีสันแห่งสายลม"