บทกวีชวนอ่าน 100

 

ศิลปอยุธยา    ศิลปอยุธยา อยุธยาปูนป่าช้า   สรวงสวรรค์ บัวเฟื่อทิพย์กนกวัลย์   ร่วงฟ้า มาเปื่อยป่นอาถรรพ์   แหลกล่ม เหลวถ่อยทุกเส้นหญ้า   บ่าน้ำตาสยาม       โอ้อยุธยาเมืองแก้ว   ล่มแล้วมอดไหม้มไหศวรรย์ ปราสาทราชวังพลัน   ปานป่าช้าจิตกาธาร ฯ       พระศรีสรรเพชญ์ล้ม   จมไฟนรกร้ายแรงผลาญ สถูปกู่แก้วโบสถ์วิหาร   ราชฐานล่มจมดินทราย ฯ       เสียงกระดูกทกล้าหาญ   มูลเถ้าถ่านยังร่ำไห้ แร้งกาหมามากมาย   ทลายกินซ้ำช้ำวิญญาณ ฯ       อโหอดีตวรมหาราช   กระทืบบาทสี่ทิศสะท้าน แสนพลช้างม้าหาญ   ร่านศึกกึกก้องไปจบ ฯ       ฤาเห็นใดในดิน   ฤายินใดใดในภพ จักรพาลปานจะพลบ   จบทิศมิดมืดกัลป์ ฯ       ตรีบูรแก้วปราการ   ปูชนียสถานท้าฟ้าฝัน เฟื่องทิพย์กนกเครือวัลย์   หวั่นหวั่นไหวใจจักขาด ฯ       อยุธยาแล้วอดทหาญ   เลือดท่วมบ้านเมืองอเนจอนาถ ศรีสรรเพชญ์รามาวาส   มหาธาตุราชบูรณะละลาย ฯ       พระปฏิมากรใหญ่   โบสถ์วิหารชัยไฟไหม้หาย อิฐปูนปานพูดได้   ทุกเม็ดทรายเจ็บแสบนาน ฯ       เสียแรงชื่ออยุธยา   มาเกลี้ยงทแกล้วกล้าไกรหาญ ชอกช้ำแก่วิญญาณ   ท่านบรรพบุรุษสุดกาลไกล ฯ       เจ็ดโคตรฆ่าเลือดล้าง   กระดูกช้างม้าทหารไทย ฤาสุดสิ้นเสียใจ   ที่ไร้มนุษยธรรมระยำจริง ฯ       ศิลปกรรมอันล้ำค่า   ดิรัจฉานบ้ามาทลายทิ้ง บัญชรชั้นฐานสิงห์   สรรพสิ่งสมบัติชาติวินาศ ฯ       ปรางค์ทองเจดีย์ชัย   สุบรรณใหญ่ยุดนาคราช กนกแก้วเครือวัลย์มาศ   หยาดฟ้าทำจำหลักทิพย์ ฯ       ร้อยรสสุคันธมาลย์   บุหงาสวรรค์หวานทั้งทิศสิบ สระแก้วสวนหลวงลิบ   ลับแล้งหมดอดสูนัก ฯ       หวั่นถวิลแต่ศิลปะ   อารยะธรรมซึ่งสูงศักดิ์ แหลกแล้วอาณาจักร   จากปู่ไทยเสียดายจริง ฯ       โอ้อยุธยามหาสถาน   ภิณทนาการลงเกลื่อนกลิ้ง แร้งกาหมาแทะทิ้ง   นิ่งเฉยสิ้นทิ้งดินไตร ฯ       เสียงซากอิฐปูนสะอื้น   วังเวงพื้นกรุงไทยไหว ทุกผงทรายธุลีไป   ทุกสมัยเสมอเพ้อเจรจา ฯ       แสบใจไทยทั้งชาติ   วินาศขุกเข็ญทุกเส้นหญ้า เลือดท่วมเท้าช้างม้า   เป็นป่าช้าทั่วชั่วนิรันดร์ ฯ       เทพไท้จัตุโลกบาล   ทุกวิมานมิ่งไม้ไอศวรรย์ ชลเนตรพรั่งลงพลัน   สั่นดินฟ้าโศกาลัย ฯ       กัมปนาทเจตภูตกล้า   แสนพลม้าช้างน้อยใหญ่ ประโคมฆ้องกลองชัย   โห่อึงหวั่นไหวธรณี ฯ       วังเวงวิเวกเอกภพ   จบเวิ้งน้ำฟ้าปัฐวี เจ็บแสบสิ้นสมประดี   ทุกธุลีทรายนั้นนิรันดร์เอย ฯ