บทกวีชวนอ่าน 97

                                    สุโขทัย（素可泰）

 

 

โอ้สุโขทัยเมืองแก้ว		ล่มแล้วรกร้างมไหศวรรย์
ปูนป่าชัฎช้าอรัญ		ญิกนั้นเวทนาโศกาลัย ฯ
น้ำค้างตกต้องอัฎฐารส		ระทดถึงฟ้าน้ำตาไหล
เหลือแต่ซากหล้าปราชัย		จะหวาดไหวทุกวิญญาณ ฯ
ช้างล้อมล่มล้มจมดิน		วิบัติสิ้นทุดเม็ดทรายสะท้อน
พระเชตุพนก็แหลกลาญ		มหาวิหารวินาศอนาถใจ ฯ
ธุลีทรายนี้พระร่วงเจ้า		อยู่เกล้าเหยียบรอยบาทไว้
ปู่ญ่ามากราบไหว้		เมืองกว้างช้างหลายศักดิ์สิทธิ์ ฯ
สี่อิริยาบถพระเจ้า		เหลือถ่านเถ้าท้าทศทิศ
มณฑปแก้วนฤมิต		วิปริตเปื่อยจมถมทรายดิน ฯ
แล้งข้าวแล้วในนา		ขอดปลาในน้ำไร้สิ้น
ขาดเสียงพาทย์เสียงพิณ		รินอัสสุชลปนดินดาน ฯ
แร้ง（秃鹫）กาหมารุมกิน		ถิ่นพระร่วงเจ้าสะเทือนสะท้าน
ใจเมืองย่อยยับอับประมาณ		อวสานสูญตระกูลไทย ฯ
ศรีชุมจะชุ่มชลเนตร（眼睛，领导人）		สังเวช（悲伤）อัจนะจะตรัสไฉน
ดิรัจฉานรื้อทลายไป		เจ็บขั้วหัวใจจักวาย ฯ
พระพายหลวงก็ล่วงลับ（去世）		กลางกัปป์กัลป์อันเหลวสลาย
บ่อพระสยมจมดินทราย		แล้งหายหอมกระแจะจันทน์ ฯ
พระศรีรัตนมหาธาตุ		อนาถ（可怜）นักปานสุสานสวรรค์
มหาวิหารทิพย์กนกวัลย์		วิเวกขวัญลิบลิ่มปลิวไป ฯ
เวียงวังรัตนปราสาท（宫殿）		เป็นอากาศธาตุหวาดไหว
ทิ้งเงาณลายสือไทย		จารึกไว้วังเวง（寂静）จริง ฯ
พ่อขุนศรีอินทราทิตย์		กับมิตรขุนผาเมืองมิ่ง
ร่วมใจร่วมพลังชิง-		ชัยอิสรภาพปราบมาร ฯ
เลือดอาบเท้าช้างม้า		ท่วยทแกล้วกล้าไกรหาญ
ขับสรรพภัยพ้นพาล		สุขศานติไพร่ฟ้าข้าไท ฯ
ตราบชั่วพ่อขุนราม-		คำแหงมหาราชเป็นใหญ่
สร้างศรีสัชชนาลัย		สุโขทัยพวยพุ่งรุ่งเรือง ฯ
ในน้ำมากมีปลา		ในนามีข้าวฟูเฟื่อง
กระดิ่งมหัศจรรย์ขวัญเมือง		เลื่องลือทั่วช้าฟ้าดิน ฯ
บัดนี้ตรีบูรก็สูญหาย		ไร้ป่าหมากป่าพลูสิ้น
ฟ้องพ่อขุนรามฤายิน		ถวิลหวาดไหวในวิญญาณ ฯ
เกลี้ยงเจาถ้วยโถโอชาม		สยามเป็นป่าช้ามหาสถาน
แล้งท่วยทรงศีลโอยทาน		ดงตาลแตกดับกับดิน ฯ
ตระพังแก้วตระพังทอง		หม่นหมองขอดน้ำใจสิ้น
ปู่ครูปู้เจ้าศิขรินทร์		มายลยินจะร่ำรำพัน ฯ
เสื้อเมืองทรงเมืองพระขพุงผี		เทวดาสุดปัฐวีสรวงสวรรค์
จะสมเพชเวทนาจาบัลย์		ไป่รู้คืนวันวางวาย ฯ
ไร้พระพุทธรูปทอง		หม่นหมองใจเมืองกิเลสไหม้
วรสารีริดาตุขจาย		เสด็จหายลับสถานวิมานทอง ฯ
ใครใคร่ค้าโศกค้า		ไพร่ฟ้าหน้าใสไหม้หมอง
เตียมแต่นี้น้ำตานอง		ตวงเต็มบ้านทุกมุมเมือง ฯ
กระทั่งมหาอสนีบาต		จะฟาดฟ้าไหม้ไฟเหลือง
ลบสุโขทัยอันรุ่งเรือง		จบเรื่องอนิจจํทั้งนั้นเอย ฯ