บทกวีชวนอ่าน 92

                         คุณค่าชีวิต

   มนุษย์（人类） สัตว์ เกิดมาได้อย่างไร  แน่นอน ต้องมีพ่อ แม่
ผู้ให้กำเนิด และประคบประหงมด้วยความรัก จึงเติบโต 
ควรรู้ด้วยว่า คนเรามีทั้งร่างกายและจิตใจ ร่างกายเติบใหญ่
ด้วยน้ำนมและคำข้าว  จิตใจเจริญขึ้นด้วยความรักและความรู้ 
รู้ไว้เถิดว่าแม่ให้เราทั้งน้ำนมและความรัก เราจึงได้โตขึ้นมาเป็น
ผู้คนที่แข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ

   มีนกกางเขนชิดหนึ่ง ชื่อนกอีแพรก เลือกทำรัง（筑巢）ตามต้นไม้ที่
ปลอดภัย เช่นพงเตย ท่านผู้หนึ่งที่รักนกและเฝ้าสังเกตเล่า
ให้ฟังถึงอีแพรกผัวเมียคู่หนึ่ง กำลังฟักไข่สองฟองในพงเตย
ข้างบ้านท่าน  งูเห่าตัวหนึ่งเลื้อยเข้าไปในบริเวณ ทั้งพ่อแม่
นกตื่นตกใจ  กลัวอันตรายต่อลูก ทั้งคู่ร้องและบินฉวัดเฉวียน
ไล่สัตว์ร้าย พุ่งเข้ารุมจิกตีงูเห่าที่กำลังแผ่แม่เบี้ยคอยฉก
อย่างไม่คิดชีวิตตน จนในที่สุด งูเห่าทนไม่ได้เลื้อยหลีกไป
ความรักของพ่อแม่เป็นเช่นนี้ไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือมนุษย์
ใครก็ตามที่ไม่สำนึกคุณความรักเช่นนี้ ไม่ได้ชื่อว่าเกิดมาเป็นผู้คน

   ลูกกับแม่ใกล้ชิดสนิทกันแม้ก่อนเกิด  เมื่อแม่แรก（起初）รู้สึกวิงเวียน
และรับรู้แน่นอนว่าจะได้ลูก แม่ก็ตื่นเต้นดีใจ เตรียมต้อนรับขวน
ขวายบำรุงร่างกายของแม่  เพื่อเป็นที่ฟูมฟักพักสบายของลูก
 อาหารเผ็ดร้อนที่เคยชอบแม่ก็เว้น เพราะเกรงว่าจะเผาลนลูก 
เมื่อวันแรกที่ลูกขยับกายดิ้นในท้อง แม่ซาบซึ้งอัศจรรย์ใจในชีวิต
และสวดมนต์ภาวนาขอพรพระ ให้ลูกของแม่เกิดมาเป็นคนดี

   ลูกเอ๋ย วันที่ลูกเกิดนั้น  ความเจ็บปวดของแม่หายไปสิ้น 
เมื่อเห็นลูก แม่กอดลูกแนบไว้กับอก และสายตาของพ่อนั้น
ก็โอบรัดทั้งแม่ลูกด้วยความรัก

   แล้วบัดนี้ ลูกเติบใหญ่ โตขึ้น ผละจากอ้อมกอดแม่ออกสู่โลก
ขอให้รู้ด้วยว่า  ความรักของพ่อแม่นั้นติดตามลูกไปทุกหนทุกแห่ง
ด้วยความห่วงใย（关心）  ขอให้ลูกเพียงสนองความรักนั้นด้วยการระวัง
รักษาตัวเองให้รอดพ้นจากอันตราย  และจากความชั่วร้ายทั้งหลายเถิด