细说泰语方言的区别 3

 

ตัวอย่างความแตกต่างในเรื่องการออกเสียงพยัญชนะท้ายคำ

   เสียงพยัญชนะท้ายซึ่งเป็นเสียงกัก  ในคำตาย ซึ่งลงท้ายด้วยเสียงพยัญชนะในแม่กก  กด  กบ  และที่ลงท้ายด้วยเสียงสระสั้น  เช่น  ในคำว่า  อบ  ตัด  ปัก  แตะ  (ในทางสัทศาสตร์ถือว่าลงท้ายด้วยเสียง -p,  -t,  -k  และ -7  ตามลำดับ)  ในภาษากรุงเทพฯ  เมื่อออกเสียงเหล่านี้จะกัดลมไว้ตรงฐานที่เกิดของเสียงแต่ละเสียงแล้วไม่มีการปล่อยลมออกมาเลย  แต่ในภาษาสงขลาเมื่อกักลมตรงที่เกิดของเสียงแล้วจะปล่อยให้ลมระเบิดออกทางจมูก

 

ตัวอย่างความแตกต่างในเรื่องการออกเสียงวรรณยุกต์

   เรื่องลักษณะการออกเสียงวรรณยุกต์ในภาษาถิ่นต่าง ๆ จะเห็นได้ชัดว่า  อาจจะแตกต่างกันได้มากคือ  เมื่อเทียบเสียงที่มีลักษณะเป็นเสียงประเภทเดียวกัน  เช่น  เสียงประเภทระดับสูงด้วยกัน  เสียงประเภทระดับกลางด้วยกัน หรือเสียงประเภทระดับต่ำด้วยกัน  ในภาษาต่างถิ่นกันก็จะเห็นว่า  ถ้าเทียบเสียงสูงด้วยกันก็อาจจะสูงไม่เท่ากัน  ถ้าเทียบเสียงต่ำด้วยกันก็อาจจะต่ำไม่เท่ากันก็ได้  หรือถ้าเทียบเสียงกลางด้วยกันก็อาจจะเป็นเสียงกลางคนละระดับก็ได้  เช่น  เสียงตรีในภาษากรุงเทพฯ  ในคำว่า น้า ซึ่งในทางสัทศาสตร์  ถือว่า  เป็นเสียงระดับสูง  เมื่อเทียบกับเสียงสูงเสียงหนึ่งของสงขลาในคำว่า หนา  ก็พอจะสังเกตได้ว่าในสงขลาเป็นเสียงที่สูงกว่า หรือเมื่อเทียบเสียงระดับต่ำในกรุงเทพฯ  ในคำว่า ข่า (เสียงเอก) กับเสียงระดับต่ำในสงขลาในคำว่า ค่า ก็จะเห็นว่าในกรุงเทพฯ เป็นเสียงที่ต่ำกว่า  เป็นต้น

   เป็นที่น่าสังเกตว่า  เสียงวรรณยุกต์ในภาษาถิ่นต่าง ๆ ที่พูดกันอยู่ในเมืองไทยนั้น  เสียงวรรณยุกต์ในจังหวัดต่าง ๆ ในภาคเดียวกันจะคล้ายคลึงกันมาก  เช่น  ภาษาถิ่นปักใต้ด้วยกัน  หรือภาคอีสานด้วยกัน หรือภาคเหนือด้วยกัน  เป็นต้น  แต่ถ้าเป็นภาษาถิ่นคนละภาคก็จะแตกต่างกันไปอย่างเห็นได้ชัด๑