区分泰语方言的标准

 

เกณฑ์ในการพิจารณาว่าเป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียวกันหรือเป็นคนละภาษา

 

ในบางกรณีเราจะแบ่งให้เด็ดขาดไปเลยว่าเป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียวกัน  หรือเป็นคนละภาษาไปเลยไม่ได้  ทั้งนี้แล้วแต่ว่าเราจะยึดเกณฑ์อะไรมาพิจารณาตัดสิน  ในเรื่องนี้มีเกณฑ์ที่สำคัญอยู่ ๓ ข้อ ซึ่งอาจจะนำมาพิจารณาคือ

 

๑.  เกณฑ์ด้านภาษา  คือ  การพูดกันรู้เรื่อง  เมื่อให้คน ๒ คนซึ่งต่างก็พูดภาษาของตนมาคุยกัน และสามารถพูดคุยกันรู้เรื่อง  ในแง่ภาษาถือว่า ๒ ภาษานี้เป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียวกัน  แต่ถ้าใช้พูดคุยกันไม่รู้เรื่องก็ต้องถือว่าเป็นคนละภาษา  เช่น  คนไทยภาคต่าง ๆ  สามารถสื่อสารกันด้วยภาษาถิ่นของตนได้  เป็นที่เข้าใจกันได้ดีพอสมควร  เราก็ถือว่าภาษาที่พูดใน

ภาคต่าง ๆ ของเมืองไทยเป็นภาษาถิ่นของไทยด้วยกัน  แต่ถ้าให้คนไทยกับคนจีนสื่อภาษากันโดยต่างคนต่างใช้ภาษาของตนเองก็ไม่สามารถจะเข้าใจกันได้  เราจึงไม่ถือว่าภาษาไทยกับภาษาจีนเป็นภาษาถิ่นของไทยหรือของจีน  แต่ถือว่าเป็นคนละภาษาไปเลย

   คนไทยกับคนลาวก็เช่นเดียวกันสามารถพูดกันรู้เรื่อง  เมื่อพิจารณาในด้านภาษาแล้วถือว่าภาษาไทยกับภาษาลาวเป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียวกันได้  ส่วนคนอังกฤษกับคนอเมริกันก็สามารถพูดกันรู้เรื่อง  ภาษาอังกฤษกับภาษาอเมริกันก็นับเป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียวกันได้

 

๒.  เกณฑ์ด้านระบบการเขียนและด้านวรรณคดี   คือ    การมีระบบการเขียนและวรรณคดีร่วมกัน  ในบางกรณีเราไม่อาจจะใช้เกณฑ์ข้อ ๑ มาพิจารณาได้  เช่น  กรณีภาษาจีนซึ่งคนที่อยู่คนละภาคพูดกันไม่รู้เรื่อง  เราจึงต้องคำนึงถึงระบบการเขียน  ซึ่งคนเหล่านั้นใช้ร่วมกัน  และคำนึงถึงวรรณคดีซึ่งเขามีร่วมกันด้วย  เพื่อพิจารณาว่าภาษาเหล่านั้นเป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียวกัน

 

๓.  เกณฑ์ด้านการปกครอง  คือ  ในบางกรณีถึงแม้ว่าเข้าเกณฑ์ข้อแรก  คือพูดกันรู้เรื่อง  เช่น  ภาษาอังกฤษกับภาษาอเมริกัน หรือภาษาไทยในเมืองไทยกับภาษาลาว  ก็อาจจะถือว่าเป็นคนละภาษาก็ได้เพราะว่าอยู่ใต้การปกครองของคนละประเทศกัน