泰语方言的划分

 

คำจำกัดความ

  คำว่า ภาษาถิ่น (ซึ่งตรงกับภาษาอังกฤษว่า dialect ) ยังไม่มีคำจำกัดความที่แน่นอนตายตัวที่พอจะกล่าวได้แน่นอนก็คือว่าเป็นภาษาย่อยของภาษา ( language )  และเรามักจะหมายถึงภาษาที่พูดแตกต่างกันไปตามท้องถิ่นต่าง ๆ ที่ผู้พูดภาษานั้น ๆ อาศัยอยู่

 

การแบ่งภาษาถิ่น

  การแบ่งภาษาถิ่นมักจะแบ่งตามภูมิศาสตร์หรือท้องที่ที่ผู้พูดอาศัยอยู่  ในแต่ละภาษาจะประกอบด้วยภาษาถิ่นต่าง ๆ เป็นจำนวนมากมาย  ทั้งนี้แล้วแต่ว่าเราจะแบ่งภาษาถิ่นให้ละเอียดปลีกย่อยลงไปมากน้อยแค่ไหน  เป็นต้นว่า ภาษาถิ่นของไทยเฉพาะที่พูดกันอยู่ในอาณาเขตประเทศไทย  ถ้าจะแบ่งตามภาคก็จะได้ภาษาถิ่น  ๔  ภาคคือ  ภาคเหนือ  ภาคอีสาน  ภาคกลาง  และภาคใต้  เพราะภาษาถิ่นของต่างภาคก็จะมีลักษณะแตกต่างกัน  ในแต่ละภาคก็อาจจะแบ่งย่อยลงไปได้อีกเป็นภาษาถิ่นของแต่ละจังหวัด  แต่ละอำเภอ  แต่ละตำบล  และแต่ละหมู่บ้าน  เพราะภาษาถิ่นของแต่ละจังหวัดในภาคเดียวกันก็จะมีลักษณะไม่เหมือนกัน  ในทำนองเดียวกัน  ภาษาถิ่นของแต่ละอำเภอในจังหวัดเดียวกันหรือภาษาถิ่นของแต่ละตำบลในอำเภอเดียวกัน หรือภาษาถิ่นของแต่ละหมู่บ้านในตำบลเดียวกันก็มีลักษณะไม่เหมือนกัน  หรือแม้แต่ภาษาถิ่นของแต่ละครอบครัวในหมู่บ้านเดียวกัน  ตลอดจนคนแต่ละคนในครอบครัวเดียวกัน  ก็มีลักษณะไม่เหมือนกัน  ฉะนั้นภาษาถิ่นเมื่อแบ่งย่อยที่สุดแล้วก็จะกลายเป็นภาษาถิ่นของคนแต่ละคน  (ซึ่งตรงกับภาษาอังกฤษว่า idiolect)  เรายิ่งแบ่งภาษาถิ่นย่อยลงไปมากเท่าใด  ก็ยิ่งจะเห็นความแตกต่างของภาษาถิ่นย่อย ๆ เหล่านั้นน้อยลงทุกที  พูดง่าย ๆ ภาษาถิ่นต่างภาคกันจะแตกต่างกันมากกว่าภาษาถิ่นต่างจังหวัดในภาคเดียวกัน  ภาษาถิ่นต่างจังหวัดกันจะแตกต่างกันมากกว่าภาษาถิ่นต่างอำเภอในจังหวัดเดียวกัน  เป็นต้น