泰国小故事34 ความกลัวของหัวห

 

ความกลัวของหัวหน้าเผ่า  

 

   แรกเริ่มเดิมทีนั้นธรรมชาติบันดาลให้มนุษย์มีความกลัวขึ้นมาอยู่เพียงชนิดเดียว นั่นคือความกลัวภยันตรายต่อชีวิต เช่น กลัวสัตว์ดุร้าย กลัวของมีพิษ และกลัวอุบัติเหตุ ความกลัวเหล่านี้มนุษย์จำเป็นต้องมีไว้เพื่อป้องกันตนเองต่อการถูกทำร้าย

 

   แต่แล้วก็มีเรื่องเกิดขึ้นมาจนได้ เมื่อมนุษย์คนหนึ่งซึ่งนับได้ว่าเป็นหัวหน้าเผ่าของมนุษย์รุ่นแรก ๆ คิดสร้างที่อยู่อาศัยให้แก่ตนเอง

 

  ในทีแรก เขาได้สร้างห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่งขึ้นมา อันเพียงพอต่อการป้องกันพวกเสือ สิงโต และสุนัขป่า เข้ามาทำร้ายได้ และเขาก็แนะนำให้ประชาชนของเขาสร้างที่อยู่เช่นนี้ให้กับตัวเองด้วย 

 

    ต่อมาเขาเกิดความคิดว่า “บ้านของเรานั้นเหตุใดจึงมีขนาดเท่ากับที่อยู่ของ ประชาชนทั่วไป ทั้ง ๆ ที่เราเป็นหัวหน้าแท้ ๆ” ดังนั้นเขาจึงขยับขยายที่อยู่นั้นให้กว้างขึ้นกว่าเดิม

 

    และเมื่อที่อยู่เริ่มกว้างขึ้น เขาก็เริ่มคำนึงถึงความสวยงาม ดังนั้นจึงเกิดการระดมช่างฝีมือดี และคนงานเพื่อมาสร้างบ้านที่เหมาะสมกับฐานะบทบาทของเขา

 

    เมื่อบ้านใหญ่โต และสวยงาม ก็เกิดความกลัวที่จะสูญเสียมัน เขาจึงสร้างกำแพงใหญ่โตล้อมรอบที่อยู่อาศัย และสร้างที่อยู่เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น เป็นการเผื่อเอาไว้หากเขาต้องสูญเสียที่อยู่เดิมไป

 

   แต่ความกลัวต่อการสูญเสียก็ขยับขยายมากขึ้นตามกัน และยิ่งมีความกลัว เขาก็ยิ่งต้องคอยระแวงระวัง กับการเฝ้าดูปราสาทั้งหมดของเขามากขึ้น จนประชาชนเริ่มเอาไปซุบซิบนินทา ว่ากันว่าเขาไม่สนใจต่อการปกครองประชาชน เอาแต่สนใจในการปกป้องที่อยู่อาศัยของตน

 

   ตอนกลางคืนเขานอนไม่หลับ กระสับกระส่าย รู้สึกทรมานกับความระแวงของตน เขารำพึงกับตัวเองว่า “โอ... เทพเจ้าแกล้งเราหรืออย่างไร บัดนี้เราไม่เหมือนกับคนอื่นทั่วไป ที่มีเพียงความกลัวอันเล็กน้อย แต่ก็ทำให้หลับสบายได้ ส่วนเรานี่สิ ความกลัวกลับช่างหนักหนาเกินแบกรับไว้ และไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว”

 

  วันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น แผ่นดินที่เคยเงียบสงบเกิดสะเทือนไหวอย่างรุนแรง ความรุนแรงของการสะเทือนนี้ แม้แต่ภูเขาที่เคยตระหง่านก็ยังถล่มลงมา ประสาอะไรกับที่อยู่อาศัยที่มนุษย์สร้างขึ้นเล่า ปราสาทของหัวหน้าเผ่าที่ใช้ความพยายามอย่างมากในการก่อสร้างและปกป้องมา บัดนี้พวกมันต่างถูกทำลายสิ้นด้วยฤทธิ์แห่งแผ่นดินไหวอันน่าสะท้าน

 

   เมื่อแผ่นเดินเงียบสงบดังเดิม ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพัง หัวหน้าเผ่านั่งอาลัยอยู่ท่ามกลางเศษซากนั้น ใบหน้าบ่งบอกถึงความเสียใจ เขาหันหน้าไปรอบๆ และในที่สุดก็เจอห้อง ๆ หนึ่งซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยอันเริ่มแรกของตน มันยังคงมีสภาพดีอยู่ บัดนั้นความเศร้าอาลัยบนใบหน้าก็กลับหาย กลายเป็นความปิติอย่างประหลาด เขาพูดลอย ๆ ขึ้นว่า “โอ ขอบเทพเจ้า แผ่นดินไหวครั้งนี้ได้ทำลายปราสาทอันงดงามของเราไปจนหมดสิ้น ทว่ามันก็ชะล้างความกลัวอันมากหลายและเนิ่นนานของเราออกไปเช่นกัน”

 

    หัวหน้าเผ่าคนนี้เป็นหนึ่งในหลาย ๆ คนที่สามารถปลดปล่อยความกลัวออก ไปได้ เขาไม่รู้ว่า ต่อมาอีกเนิ่นนาน ชนเผ่ามนุษย์รุ่นหลัง ๆ นั้น มีความกลัวอันสลับซับซ้อน และรุนแรงกว่าเขาซึ่งเป็นมนุษย์รุ่นแรก ๆ มากมายนัก