帕罗赋 136—140

 

๑๓๖ หาสิ้นสบส่ำถ้วน               มดหมอ 

ทั้งแผ่นดินฤๅหลอ                    อยู่ได้ 

มาแก้พระเลืองลอ                    ฤๅเคลื่อน คลายเลย 

พระแม่ไท้เห็นไท้                    ลูกท้าวพิศวง ฯ 

 

๑๓๗ ท่านไท้ชุมถ้วนมิ่ง            มนตรี ท่านนา 

เผยม่านผายเสาวนีย์ี                ท่านพร้อง 

สมเด็จปิ่นภูมี                         ศวรราช เรานา 

ยา บหายไข้ข้อง                     สวาทแค้นคาใจ ฯ 

 

๑๓๘ ตรวจไตรหาหน้าหมู่         มดหมอ 

ดีจะยังเหลือหลอ                    อยู่บ้าง 

สิ่งใดจะพึงพอ                        คิดเร่ง คิดนา 

ใดชอบทำอย่าร้าง                   เร่งเทิ้ญเร็วทำ ฯ

 

 

 

หมอชัยสิทธิแก้ได้ 

ร่าย

 

๑๓๙ มนตรีจำพระกฤษฎีกา ตรวจหาหมอทุกผู้ จึงรู้ว่าหมอ สิทธิไชย นั้นออกไปอยู่ป่า รู้มลักกว่าทั้งหลาย คุรพันลาย พันลึก ตรึกไตรศาสตราคม บันสมสิทธิสามรรค ชำงัดโดย คุณโดยฤทธิ์ ธประกาศิตเสร็จสรรพ เขาเร่งรับปู่เข้ามา ปู่ตั้ง ลากูณฑ์พิธี พลีเทพผู้มีฤทธิ์ ศักดิ์สิทธิมนตราคม บันสมทํ โดยศาสตร์ ให้พระลอราชหายหลง ให้ท้าวธสรงอุทกมนต เจ้าสากลสว่างเสบย เสวยโอสถประสิทธิ์ อันมีฤทธิ์พิเศษ สระพระเกศพระสกนธ์ ตั้งมณฑลสามชั้น บั้นในไว้อารักษ์ กลางไว้ยักษ์บริบาล ทวารนอกไว้ปิศาจ อากาศไว้ภูตคณา อยู่รักษาทุกแห่ง แล้วแต่งการเอิกเกริก เบิกสมโภชพิธีิ เป็นบายศรีทำขวัญราช พระบาทให้รางวัล สรรพ์อุปโภคพิพิธ แก่หมอสิธิชัย หมอถัดไปโดยลำดับ ให้สำรับเสื้อผ้า ให้แก่หมอถ้วนหน้า ผู้อยู่เฝ้ารักษา ท่านนา

 

 

 

                          โคลง ๔

 

๑๔๐ เอ็นดูสองราชไท้                 ธิดาท่านนา 

ท่าบ่เห็นโหยหา                         อกไหม้ 

พระลอราชจักมา                        ฤาไป่ีมาเลย 

สองราชละห้อยไห้                      แต่ถ้าภูบาล