帕罗赋 316—320

 

                       โคลง ๔

 

๓๑๖ เมื่อนั้นสองราชไท้                 ธิดา 

สองอยู่คอยหนหา                        ท่านไท้ 

พี่นางรื่นโรยรา                             ช้าไป่ มาเลย 

รักเร่งวานไปไหว้                          ปู่เจ้าเราเตือน ฯ 

 

๓๑๗ ข้าไปเตือนปู่เจ้า                   จอมผา แม่ฮา 

ปู่ว่าพระลอมา                              ฝั่งน้ำ 

กาหลงฝ่ายแดนรา                        ชาคร่ำ ครวญนา 

มาจะให้ไปซ้ำ                              ชักท้าวเสด็จพล้น ฯ

 

 

พระลอตามไก่ 

ร่าย

 

๓๑๘ ปู่กระสัลถึงไก่ไพรพฤกษ์ ปู่ลำฦกไก่ไก่ก็มา บรู้กี่ 

คณากี่หมู่ ปู่เลือกไก่ตัวงาม ทรงทรามไวยทรามแรง สร้อย 

แสงแดงพพราย ขนเขียวลายยับ ปีกสลับเบญจรงค์ เลื่อมลาย 

หงส์สิบบาท ขอบตาชาดพพริ้ง สิงคลิ้งหงอนพรายพรรณ 

ขันขานเสียงเอาใจ เดือยงอนในสีระรอง สองเท้าเทียม 

นพมาศ เพียงฉลุชาดทารงค์ ปู่ก็ใช้ผีลงแก่ไก่ ไก่แก้วไซร้ 

บมิกลัว ขุกผกหัวองอาจ ผาดผันตีปีกป้อง ร้องเรื่อยเฉื่อย 

ฉาดฉาน เสียงขันขานแจ้วแจ้ว ปู่ก็สั่งแล้วทุกประการ 

มินานผาดโผนผยอง ลงโดยคลอง บ หึง ครั้นถับถึงพระเลืองลอ 

ยกคอขันขานร้อง ตีปีกป้องผายผัน ขันเอื้อยเจื้อยไจ้ไจ้ 

แล้วไซ้ปีกไซ้หาง โฉมสำอางสำอาจ ท้าว ธ ผาดเห็นเปน 

ตระการ ภูบาลบานหฤทัย งามพอใจพอตา มิทันทาธารทำรง 

ทรงมกุฎภูษาสรรพ จับพิไชยอาวุธราชพล บันดล ธ ลุกไล่ 

หวังได้ไก่ตัวงาม ยกทัพตามจอมราช ครั้นคลาดไก่อยู่ท่า 

เห็น ธ ช้าไก่ขันเรียก ไก่กระเหลียกตาดู ครั้นภูธรจะทัน ไก่ 

ค่อยผันค่อยผาย ระร่ายรายตีนเดิร ดำเนิรหงส์ยกย่าง ครั้น 

เห็นห่างไก่หยุด ครั้นจะสุดแดนป่า ครั้นจะผ่าแดนบ้าน ไก่ทำ 

คร้านมารยา เห็นไก่ช้า ธ ก็สาว ไก่เหิรหาวหายเนตร ภูเบศร์ 

ดูอับทิศ บพิตรคิดพระองค์ โอ้กูมาหลงแก่ไก่ ไก่ผีไขว่เอากู 

ท้าว ธ เหลียวดูพี่เลี้ยง สองพี่กล่าวคำเกลี้ยง ถี่ถ้วนทั้งมวล ฯ

 

 

 

ร่าย

 

๓๑๙ แต่นี้ควรระมัด ประหยัดอย่าลืมตน บอกทุกคนทุกผู้ 

ให้รู้แล้วจึ่งไป คลาไคลถึงบ้านมิตร เขาสกิดกันบอก 

ชาวบ้านนอกมาไหว้ อันเชิญไท้ ธ เข้าสู่ อยู่ ณ ที่ควรเสด็จ 

เสร็จเขาถวายโภชนาหาร เชิญ ธ สำราญคืนหนึ่ง ซึ่งไว้นั้นสิบคน ถึงตำบลบ้านหน้า ไว้คนห้าแลช้าง ฝ่ายข้างโดยเสด็จไท้ 

นับถ้วนได้สิบห้า หน้าโน้นไว้สิบคน ถึงตำบลหนึ่งเล่า 

แต่สวนเปล่า บ มีคน พฤกษาสนลำเลือน มีเรือนเปล่าสงัด เขา 

เชิญกษัตริย์อาไศรย บมิไกลสวนอ่อนไท้ เขาประนมมือไหว้ 

นั่งเฝ้าเรียงรัน ฯ

 

 

 

ร่าย

 

๓๒๐ เขาถวายคำนัลคำนับ สำรับโภชนาหาร น้ำอบธาร 

สรงเสวย ฟูกผ้าเขนยสอาด ผ้าไหมลาดปูกรอง ถามสอง 

นายทุกประการ เครื่องภูบาลแต่งเสร็จ ส่วนสมเด็จนฤเบศร์ 

ท่านแปรเพศเปนพราหมณ์ ทรงนามเจ้าสรีเกศ ใคร่เห็น 

ประเทศมาชม มาแต่สยมภูวนาถ สองนายชาติคฤหัสถ์ 

ชื่อนายรัตน์นายราม ปรามกันทั่วทุกคน อย่าลืมตนลืมปาก 

เพื่อเหตุฝากความรัก เขาชักเชิญสองนายและไพร่ ไปล่ไป 

ยังเหย้าเรือน เลือนอาหารเล่าเข้า เขาว่าเชญยชาวเจ้า 

พี่น้องมาเอา ฯ