帕罗赋 196—200

 

๑๙๖ พระรักพระว่าไว้                  เหนือหัว 

ข้าบาทบงกชกลัว                        บาปได้ 

พระคุณโปรดเปนตัว                     สอนสั่ง มานา 

ข้าไป่แทนคุณไท้                        เท่าเส้นใยยอง ฯ 

 

๑๙๗ รอยกรรมจักจากเจ้า           จอมกษัตริย์ 

รอยบาปเพรงจำพลัด                   ออกท้าว 

พระคุณไป่แทนขัด                      ใจดั่ง นี้นา 

ยาหยูกเขาโน้มน้าว                      ลูกให้ใหลหลง

 

 

 

โอวาท 

ร่าย

 

๑๙๘ เมื่อนั้นอนงคเทพี ชนนีนาฎราชรันทด สลดหฤทัย ดั่งจะหว่า ท้าว ธ ก็ว่าเจ้าลอลักษณ์ แม่รักเจ้าแม่นา รักยิ่ง ตายิ่งตัว รักยิ่งหัวยิ่งชีพ แต่นี้จอมทวีปแม่จะจาก พรากแม่ม พรากพระบุรี ศรีกษัตริย์มีเจ็ดสิ่ง พระมิ่งแม่จงจำ ยำคำแม่ อย่าคลา รีตท้าวพระยาอย่าคลาด อย่าประมาทลืมตน อย่า รคนคนเท็จ ริรอบเสร็จจึ่งทำ คิดทุกคำจึ่งออกปาก อย่าให้ ยากแก่ใจไพร่ ไต่ความเมืองจงตรง ดำรงพิภพให้เย็น ดับเข็ญ นอกเข็ญใน ส่องใจดูทุกกรม อย่างมชมความเท็จ ริรอบเสร็จ เกื้อทางธรรม์ ทีจะกันกันจงหมั้น ทีจะคั้นคั้นจงเปนกล ส่องต้น หนคนใช้ เลือกหาใจอันสัตย์ ดัดมนตรีโดยยุกติ์ ปลุกใจคน ให้หาญ ผลาญเพรียงไพร่เพรียงเมอืง อาญาเรื่องเรื้อยราษฎร์ กันนิกรอาจเกื้อไพรี ดับกลีอย่าให้ลุก อย่าชิงสุกก่อนห่าม อย่า ล่ามม้าสองปาก อย่าลากพิษตามหลัง อย่าให้คนชังลักแช่ง แต่งคนให้คนรัก ชักชวนคนสู่ฟ้า เบื้องหน้าเทพยอยศ จง ปรากฎชอบแล้ว อย่าได้แคล้วรำพึง คำนึงอย่ารู้มลาย จงอย่า หายยศพ่อ ต่อม้วยฟ้าหล้าสวรรค์ กัลบปประลัยอย่ารู้ลาญ ภูบาลเจ้าจงจำ ตามคำแม่โอวาท พ่อสุดสวาทแก่แม่เฮย จง สวัสดิ์แก่เจ้าเทอญ ฯ

 

 

                        อำนวยพร 

                         โคลง ๔

 

๑๙๙ จงเจริญศรีสวัสดิ์เรื้อง              เดชา 

ทุกข์โศกโรคไภยา                           อย่าพ้อง 

ศัตรูหมู่พาลา พาลพ่าย                     ฤทธิ์พ่อ 

เสวยสุขอย่าเคืองข้อง                      ขุ่นแค้นอารมณ์ ฯ 

 

๒๐๐ ขอลุสมสบสร้อย                 สองนาง 

ขออย่าลุเล่ห์ทาง                         เสน่ห์นั้น 

ขอคิดอย่าใจจาง                         คำแม่ สอนนา 

ขอพ่อเร็วคืนกั้น                           ขอบแคว้นไกรกรุง ฯ