นักเรียนคนร้าย: น้องสาวจ๊ะ เท่าไรจ๊ะ
นักเรียนหญิง: ๒ สลึงค่ะ
นักเรียนคนร้าย: งั้นเอานี้บาทหนึ่งได้ไหม
(นักเรียนชายตีกัน และติดคุก ครูมาเยี่ยม)
นักเรียนชาย: ครูมา ครูมาแล้ว ครูครับ เชิญครูช่วยเราด้วย
สมบัติ: พวกครูมาประกันตัวพวกเธอ
นักเรียนชาย: ขอบคุณครู
(กลับโรงเรียนแล้ว)
นพพร: ในเมื่อพวกเด็ก ๆ ไม่ผิด แล้วทำไมถึงต้องพักการเรียนและไม่มีสิทธิ์สอบล่ะ
สมบัติ: จะผิดหรือจะถูกไม่เกี่ยว หากก่อเหตุทะเลาะวิวาท ถือว่าเป็นพวกอันธพาล ช่วงนี้รัฐบาลประกาศใช้มาตร ๑๗ อยู่ กระทรวงก็เลยมีคำสั่งให้พวกนายแทนทายหมดสิทธ์สอบ
เกสร: ฉันว่าเธอน่าจะชี้แจงไปทางกระทรวงได้นะ
มะลิ: ใช่ เห็นแก่เด็กเถอะ ยังไงก็ลูกศิษย์พวกเรานะ
สมบัติ: ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่มีสิทธิ์อนุญาติใครทั้งนั้น
อภิเดค: ผมว่าเราไปหาคุณล้วนกันดีกว่า
(ในห้องครูใหญ่)
น้อย: คุณล้วนครับ ผมว่า ...
ล้วน: เรื่องนี้ฉันขอตัดสินใจเอง
น้อย: ครับ
ล้วน: ฉันจะลองไปถามพรรคพวกในกระทรวงดู พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง เพราะว่าเด็กพวกนี้ย่ะ ก็เป็นลูกศิษย์ของฉันเหมือนกัน
(ในหอพัก)
นักเรียนหญิง๑: สงสารพวกนายแทนทายจังเลย
นักเรียนหญิง๒: ครูสมบัติทำไมถึงไม่ยอมช่วยก็ไม่รู้
นักเรียนหญิง๓: ทั้งๆที่เธอเป็นครูฝ่ายปกครอง ถ้าจะช่วย ทำไมจึงทำไม่ได้
นักเรียนหญิง๔: ใช่ ฉันก็คิดอย่างนั้นน่ะ ครูสมบัติไม่ช่วยพวกเราเองต่างหาก
นักเรียนหญิง๕: ถ้าหากว่าไม่มีพวกเขา สรัญญากับพวกเราจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้
นักเรียนหญิง๖: ฉันฟังพวกเรา ก็ชักเห็นด้วยแล้วนะ ทำไมนะครูสมบัติถึงไม่ช่วย
นักเรียนหญิง๗: เรื่องมันคงจะร้ายแรงเกินกว่าที่ครูจะทำได้มั้ง
นักเรียนหญิง๘: ฉันว่าครูสมบัติกลัวตัวเองจะมีความผิดไปด้วยนะซิ ก็เลยไม่ยอมช่วยพวกเรา
นักเรียนหญิง๙: อยากรู้นะว่าหัวใจครูสมบัติทำด้วยอะไร
นักเรียนหญิง๑๐: นั่นสิ ครูสมบัติใจร้าย
(หน้าหอพัก)
เกสร: ฉันเข้าใจเธอนะสมบัติ ว่ากฎย่อมเป็นกฎ แต่บางทีคนเราเอากฎมาวัด ไม่ได้เสมอไปหรอกนะ อย่างน้อยพวกนายแทนทาย เขาเป็นลูกศิษย์เรา
สมบัติ: แต่พวกเขาหมดสิทธิ์สอบไปแล้ว ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว
เกสร: ช่วยได้หรือไม่ได้ มันไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่เธอจะช่วยหรือเปล่า เธอกำลังทำหน้าที่ของเธอ ส่วนฉันและเด็กๆ รวมถึงเพื่อนครูทุกคน เรากำลังทำหน้าที่ของเรา ทำหน้าที่ของความเป็นครูและความเป็นเพื่อนไง
สมบัติ: แต่ยังไงก็ต้องเคารพกฎเกณฑ์
เกสร: สมบัติ เพื่อนไม่มีคำว่ากฎเกณฑ์ แล้วเพื่อนก็ไม่มีคำว่าชายหรือว่าหญิง เพื่อนมีแต่ความรัก ความผูกพัน และก็มิตรภาพ เหมือนเราสองคนไง มีบางครั้งที่เราอาจจะขัดแย้งกันไปบ้าง แต่เรายังเป็นเพื่อนรักกัน ผูกพันกัน ห่วงใยดูแลกันเสมอมา เธอว่าไหม ไม่เห็นมีกฏเกณฑ์อะไรที่จะมาบังคับเราสองคน ไม่ให้เป็นเพื่อนรักกัน หรือว่าต้องเลิกคบกันเลยนะ และถ้าเราสองคนเป็นเพื่อนรักกันได้ มีความผูกพันกัน ห่วงใยกัน เด็ก ๆ ก็น่าจะมีสิทธิ์ที่เขาจะรักกัน ห่วงใยกัน แล้วก็ผูกพันกันได้ เธอลองคิดดูสิ หากว่าเธอมีเพื่อนรักอยู่กลุ่มหนึ่ง แล้วเขากำลังจะจมนำตาย กระวนกระวาย หายใจไม่ออก เธอและเพื่อนจะนั่งร้องเพลงอยู่ริมตลิ่งหรือ