ภาษาเขมร      1) บัง บัน บรร บำ   เช่น บังคับ บังคม บันได บันดาล บันลือ บำบัด บำเหน็จ บังเหียน

                      2) แข โลด เดิน นัก อวย ศก เลิก บาย มาน

                      3) ราชาศัพท์ เขนย ขนง เสด็จ สมเด็จ อาจ ไถง

                      4) สะกดด้วย จ ร ล ญ เช่น อร ถวิล เพ็ญ ครวญ จมูก อัญเชิญ

ภาษาจีน                  เจ้าสัว โจ๊ก เจ๊ง เจ๋ง เกาเหลา เก้าอี้ กวยจั๊บ ก๋วยเตี๋ยว

ภาษาญี่ปุ่น               คาราเต้ เคนโด้ กิโมโน

ภาษาเปอร์เซีย           กุหลาบ  ชุกชี  สุหร่าย  ยี่หร่า

ภาษาทมิฬ                ตะกั่ว อาจาด สาเก กุลี

ภาษาชวา มลายู         มังคุด มะละกอ บุหลัน บุหรง น้อยหน่า กริช โสร่ง สลัด

ภาษาโปรตุเกส           สบู่ ปิ่นโต เหรียญ กะละแม

ภาษาฝรั่งเศส             กงสุล กรัม ลิตร

  คำมูลเหล่านี้ เข้ามาในภาษาไทยจากการติดต่อซื้อขาย และการศาสนา ซึ่งแม้จะมีการยืมมาใช้แล้ว ก็ยังไม่เพียงพอกับความต้องการ จึงต้องมีการสร้างคำขึ้นมาใหม่ จากวิธีการดังต่อไปนี้