๓๐๑ น้ำตาไหลหลั่งไห้ เปนเลือกตกอกไหม้
ออกท้าวฤๅเห็น ลูกเอย ฯ
๓๐๒ ลางเข็ญเห็นแห่งน้ำ อกลูกเพี้ยงผกขว้ำ
ออกท้าวใจบุญ ลูกเอย ฯ
๓๐๓ เปนขุนยศยิ่งฟ้า ฤๅบาปจำหว้ายหล้า
หล่มหล้มตนเดียว ฯ
๓๐๔ จะเหลียวเหลียวบได้ เหยียบแผ่นดินผิดไส้
อยู่เต็มบาทา พระเอย ฯ
โคลง ๔
๓๐๕ เคยเปนจอมโลกเจ้า ไอศวรรย์
ร้อยเอ็ดเมืองราชคัล คั่งเฝ้า
มาตกถึงกลางอรร- ณพแต่ เดียวนา
เยียว บ เห็นหน้าเจ้า ลูกแล้ บ เห็น ลูกเลย ฯ
