๒๙๖ มากูจะเสี่ยงน้ำ นองไป ปรี่นา
น้ำชื่อกาหลงไหล เชี่ยวแท้
ผิวกูจะคลาไคล บ รอด คืนนา
น้ำจุ่งเวียนวนแม้ รอดไส้จงไหล
๒๙๗ ครั้นวางพระโอษฐน้ำ เวียนวน อยู่นา
เห็นแก่ตาแดงกล เลือดย้อม
หฤทัยรทดทน ทุกข์ใหญ่ หลวงนา
ถนัดดั่งไม้ร้อยอ้อม เท่าท้าวทับทรวง ฯ
๒๙๘ บ ให้คนรู้เรื่อง ฝืนใจ อยู่นา
ขึ้นจากสรงเสด็จใน อาสน์ไท้
ยังสุวรรณพพลาไชย ใจดั่ง นี้นา
ปิดม่านละห้อยไห้ ออกท้าวบุญเหลือ ลูกเอย
๒๙๙ พระตายจงลูกได้ เห็นผี ท่านนา
ผีลูกตายกษัตรีย์ แม่ได้
เผาศพลูกอย่ามี อุจาด ราแม่
ฤๅบ่ร้างเผาผีไท้ บ่ร้างได้เผาผี ลูกเอย ฯ
กำสรด
โคลง ๒
๓๐๐ ลูกตายก็ตายแล้ว เจ็บ บ เห็นหน้าแก้ว
เกิดเกล้ากูมา ฯ
