๒๗๖ สูถึงพระบาทไท้ ชนนี ท่านนา
ทูลว่าจอมกษัตรีย์ ลูกไท้
เสวยสวัสดิ์สำราญมี สุขอยู่ ไส้นา
โอนมกุฎเกล้าไหว้ พระบาทเจ้ากูมา ฯ
๒๗๗ แล้วสูไปไหว้แจ่ม จอมกษัตริย์ พี่เอย
ทูลว่ากูเสวยสวัสดิ์ ห่อนไข้
จักพลันสู่สมรัตน์ ชาเยศ ไส้นา
อย่าลห้อยไห้ให้ อยู่ถ้า รับเรียม ฯ
เตรียมการ
ร่าย
๒๗๘ ธ ก็ให้เตรียมแต่ง แบ่งปันคนผู้สนิธ อันเชื้อชิดภูบาล ประมาณร้อยหนึ่งไว้ โดยเสด็จไท้ธิบดี ธ ก็สั่งมนตรีแลไพร่ฟ้า ช้างม้าคลี่คืนเมื้อ โองการเชื้อสองพี่ คิดที่เราจะไป ก็ให้ผูกกระไดข่าวคอย ผู้รู้รอยชาวด่าน หว่านความรักชักชิด ครั้นเข้าสนิธไมตรี จึ่งบอกคดีโดยปอง ให้เงินทองผ้าเสื้อ เผื่อใจชักเข้ามา จงเจรจาให้ชอบใจ เปนภายในชักชิด ว่าบพิตรประสาท ให้พระราชทานรางวัล เงินทองครันอิ่มอก อย่าปิดปกกังวล บอกยุบลให้เห็น ตัว ธ เปนขุนด่าน พี่เลี้ยงท่านเปนหมื่นแขวง นายแวงเปนหัวพัน ชาวกำนันเปนไพร่ ไขว่ชื่อถ้วนทุกคน เรียกกันกลชาวด่าน บล่านทางเลีรยบคอย ไขรอยปิดเงื่อนงำ ความขำ บ ให้แพร่ง จงแต่งแง่ให้เปนกล พบผู้คนทักทาย กลายถิ่นฐานบ้านป่า เขาถามว่าจงถนัด บอกจงชัดชื่อเสียง มาแต่เวียงเลียบด่าน แล้วท่านจะคืนเมือง ยังจะเคืองฤๅจะคล่อง บอกจงถ่องจงแท้ โดยยุบลนี้แล้ อย่าได้อำอวม ฯ
โคลง ๒
๒๗๙ บุญพระสรวมตูข้า พระแต่งกลบเกลื่อนหน้า
ชอบแท้ทุกอัน ฯ
๒๘๐ พระจะพลันไปไส้ ไว้แต่สองนายให้
ท่านท้าวเสด็จไป ฯ
