ร่าย
๒๖๖ พระพเนจรหล่ำ ได้หลายค่ำหลายวัน ถึงแดนอันจนิยต กำหนดพระราชสีมา ตั้งพพลาทัพหลวง ทั้งปักปวงป่าดาดาษ งามถึงขนาดควรชม ถ้วนทุกกรมมนตรี เฝ้าภูมีเดียรดาษ พระลอราชเจ้าช้าง จึ่งเอื้อนโองการอ้าง ดั่งนี้เสนา
โคลง ๒
๒๖๗ จักลีลาไปช้า สูทั้งหลายนี้อ้า
กลับบ้านสำราญ ก่อนเทอญ ฯ
สั่งกระบวนกลับ
โคลง ๔
๒๖๘ มานานจรหล่ำแล้ ถึงแดน
ควรส่งพลแสนคืน สู่หย้าว
ทุกคนเอนดูแคลน ครวญลูก เมียนา
กูคนึงถึงท้าว เพื่อนไท้แพงทอง ฯ
๒๖๙ มนตรีต่างเนตรไหว้ บทมาลย์
จบบาทธุลีธาร ใส่เกล้า
ขอพระจงอยู่บาน ใจก่อน พระเฮย
สามสี่วันพระเจ้า จึ่งให้พลเมือ ฯ
๒๗๐ นานนักกว่าชิ่นแล้ มนตรี
ไปพรุกควรพอดี อย่าช้า
ครั้นนานราชธานี เราเปลี่ยว อยู่นา
เยียวออกท้าวเจ้าถ้า ข่าวถ้าฟังสาร ฯ
