๒๔๑ นกสมสมรปากป้อน ถนัดดั่งเจ้าเยียวอ้อน
อ่อนให้เรียมโลม ฯ
๒๔๒ คิดถึงโฉมอ่อนอ้า ถนัดดั่งจะเห็นหน้า
หนุ่มเหน้าสุดใจ พี่เอย ฯ
๒๔๓ ฉันใดสองพี่เลี้ยง บปากสักคำเพี้ยง
ดั่งใบ้ฤๅควร นะพี่ ฯ
๒๔๔ วานช่วยสรวลแก้หน้า ชาวนอกฉันนี้อ้า
พี่เอ้ยวานดู หนึ่งรา ฯ
โคลง ๔
๒๔๕ เห็นบ้าน บ ดุจบ้าน เมืองเรา พี่เอย
เรือนโรงรุกรุยเขา รูปร้าย
บ เห็นที่จักเอา สักหยาด เลยพี่
เห็นดั่งนี้สู้หม้าย อยู่แล้ฤๅแล ฯ
