ร่าย
๒๓๖ พี่เลี้ยงข้าถนอมบาท ชาวมหาดเปนกำนัล เฝ้าคั่งคัล โดยกำหนด พระสุริยลดลงต่ำ จะใกล้ค่ำระเรื่อย ลมฉ่ำ เฉื่อยฉุนสมร พระภูธรคำนึง ถึงพระราชเทพี ลักษณวดี เพื่อนภิรมย์ โฉมสนมหนุ่มหน้า มือลูบอกโอ้อ้า ด่วนร้าง เรียมตรอม อยู่แลฯ
รัญจวนถึงชายา
โคลง ๔
๒๓๗ เห็นเดือนดุจดั่งหน้า เพาพงา พี่เอย
เรียมเรียกนงนุชมา พี่ถ้า
เลงแลเหล่าเห็นตรา กต่าย เปล่านา
เดือนยะแย้มแย้มหน้า ใคร่กลั้นใจตาย ฯ
๒๓๘ เห็นดาวเดียรดาษห้อง เวหา
เหมือนหมู่สาวสนมมา ใฝ่เฝ้า
พิศดูย่อมดารา เรียงรอบ ไปนา
โอ้อ่อนสาวสนมเหน้า หนุ่มร้างแรมสมร ฯ
ปั่นป่วนใจ
โคลง ๒
๒๓๙ นอนเดียวเปลี่ยวอ้างว้าง กรกอดอกไห้ช้าง
จากชู้เมียไกล อกนา ฯ
๒๔๐ พิศไพรเพยียรวดเร้า หอมกลิ่นกลกลิ่นเจ้า
พี่ฟุ้งหอมขจร บารนี ฯ
