๒๑๖ จากนุชเรียมขุ่นไข้ อารมณ์ เรียมนา
จากที่สมไปสม เกลือกแคล้ว
ผิจักอยู่อกกรม เกรียมสวาท นาแม่
จำพี่จำจากแก้ว ไป่ช้าคืนสม ฯ
๒๑๗ พระไปแม้พระได้ สมสอง
ไหนจะคืนคงครอง ครอบเกล้า
อย่าคิดอย่าจงปอง สองปล่อย มาฤๅ
สองจักลองโลมเล้า อยู่ว้าวังขัง ฯ
๒๑๘ จำจากใช่จากด้วย ชังสมร แม่นา
จากแม่รักฤๅรอญ ขาดได้
เด็จบัวแม่เด็จอร ยังเยื่อ ใยนา
ไปบ่ลืมน้องไท้ อย่าร้อนรนทรวง ฯ
(บทที่ ๒๑๘ ฉบับสมุดไทยเป็นดังนี้
จำจากจำราศสร้อย สายสมรพี่นา
มนตรยายำจำจร ไต่เต้า
อยู่ฤาสมสุขอร ชาเยศ เลยแม่
แม้มิตายจากเจ้า จักบ้า เสียคน)
๒๑๙ สุดทานสุดทัดท้าว สุดบุญ
ทรงโศกพัตรซบซุน ร่ำไห้
เหนือบาทยุคลขุน ครวญคร่ำ ไปนา
สยายเกศเช็ดบาทไท้ ธิราชไว้เปนเฉลิม ฯ
๒๒๐ เห็นโศกเพิ่มโศกท้าว กลอยนาง
พลางพระโลมนุชพลาง ปลอบน้อง
อย่าโศกจะเปนลาง ในพฤกษ์ ไพรนา
ดับทุกข์ดับเทวษข้อง ขุ่นแค้นเสียโฉม
