รำพันความทุกข์ยาก
โคลง ๒
๑๘๑ ถึงกรรมจักอยู่ได้ ฉันใด พระเอย
กรรมบ่มีมีใคร ฆ่าข้า
กุศลส่งสนองไป ถึงที่ สุขนา
บาปส่งจำตกช้า ช่วยได้ฉันใด ฯ
๑๘๒ ผิไปแล้วและ ถึงกรรม์ ก็ดี
ตกนรกแสนศัลย์ หมื่นไหม้
เสวยสุขโสดเสวยสวรรค์ เพราะอยู่ ก็ดี
บ อยู่เลยลาไท้ ธิราชแล้วจักไป ฯ
๑๘๓ ทาบตีอกไห้พ่าง เมือมรณ์
คำแม่สอนสุดสอน บ่ได้
รอยกรรมราชจักหลอน จักล่อ พระฤๅ
รู้เท่ารู้เว้นไว้ กลัดกลุ้มมัวมน ฯ
๑๘๔ จำศีลบท่อยถ้วน เจ็ดวัน ลูกเอย
คลังคลี่ทานผลปัน เท่าฟ้า
ขอมีลูกใจธรรม์ ชายชอบ ใจนา
แม่จึ่งได้เจ้าหล้า แม่แล้สุดใจ แม่เอย ฯ
๑๘๕ สิบเดือนอุ้มท้องพระ ลอลักษณ์
สงวนบ่ลืมตนสัก หนึ่งน้อย
ตราบพระปิ่นไตรจักร เสด็จคลอด มานา
ถนอมอาบอุ้มค้อยคอ้ย ลูบเลี้ยงรักษา ฯ
