๑๖๑ พระลอบสร่างเศร้า ศรีหมอง อยู่นา
หลับมเมอหาสอง หนุ่มหน้า
เคลิ้มไคล้หวาดใจปอง หองไป่ ลุเลย
คิดคนึงโอ้อ้า ใคร่กลั้นใจตาย ฯ
๑๖๒ ตื่นขึ้นวอนว่าข้า จักไป
ประพาสชมไพรพลาง ไล่ช้าง
ชมพนมพนาไลย พลางไล่ มฤคนา
ชมป่าดงพงกว้าง เถื่อนถ้ำสระศรี ฯ
๑๖๓ ออกท้าวฟังลูกไท้ ปรารมภ์ อยู่นา
ปากว่าจะไปชม ช่อไม้
ครั้นไปจะไปสม สองนาฎ แลนา
ใส่เล่ห์วอนไจ้ไจ้ จักห้ามฉ้นใด ฯ
๑๖๔ หาโหรหาถ้วนมิ่ง มนตรี
หาปู่สิทธิไชยลี ลาศเต้า
แถลงคำแก่นกษัตรีย์ ทุกสิ่ง แลนา
โหรว่าจักห้ามเจ้า แผ่นหล้าฤๅฟัง ฯ
๑๖๕ สิทธิไชยทูลแด่เจ้า จอมกษัตริย์
แม้นเทพมาทัดทัด บ่ได้
มนตรีว่าเห็นขัด ทุกสิ่ง แลนา
จักส่งสารถึงไท้ สืบสร้องกลความ ฯ
มนตรีแนะนำ
โคลง ๓
๑๖๖ ธขอบคำความมนตรี กลกล่าวดีชอบแท้
แก้อื่นบได้แก้ ดั่งนี้เห็นควร ฯ
โคลง ๒
๑๖๗ จึ่งเสด็จยวรยาตรเต้า กล่าวแก่พระลอเจ้า
พ่อเฮ้ยปรานี แม่รา ฯ
ร่าย
๑๖๘ แม่ฟังคำพ่อว่า ใคร่เล่นป่าชมเขา แม่เดาใช่คำจรึง พ่อคำนึงอื่นไส้ พระบอกจงจริงให้ แม่รู้เต็มใจ หนึ่งรา ฯ
โคลง ๒
๑๖๙ ข้ารำพึงอื่นแท้ จะบอกความจริงแล้
พระห้ามขัดใจ ลูกนา ฯ
๑๗๐ สิ่งใดพอใจแก้ว ยังห่อนฤๅให้แคล้ว
ขัดข้องใจขุน แม่นา ฯ
