ดั่งเหมือนฝันอันสูงลอยคล้อยคล้ายเมฆ
เมื่อต้องมนต์สุดวิเศษเสน่หา
ลอยละลิ่วจนปลิวว่อนร่อนนภา
พร่างพราวตาสุดซาบซึ้งตรึงหัวใจ
ในยามนี้มีรักล้นจนมันเอ่อ
ห้วงคำนึงมีแต่เธอเพ้อหวิวไหว
คล้ายว่าคือมือของคนบนฟ้าไกล
แนบหัวใจสองเราชิดจนติดกัน
วันและเดือนที่เลื่อนผ่านแม้นนานเนา
ใจสองเรานั้นเกินสุดจักหยุดฝัน
ประหลาดแท้แค่นัดพบยิ่งทบวัน
เหมือนกับมันไม่เคยพอหนอเวลา
เคยมีใครจะได้ชมอารมณ์รัก
แบบไกลพักตร์และกายห่างกันบ้างหนา
ชี้ชมเดือนพอเคลื่อนผ่านประสานตา
มองขึ้นฟ้าพาจดจ้องแอบส่องเพ็ญ
ก็สุดชื่นในห้วงฟ้านภาผ่อง
เหมือนมีร่องรุ้งสะพานเคลื่อนผ่านเห็น
ทอดข้ามฟ้าผ่านดาวน้อยนับร้อยเป็น
สะพานรักอันเยือกเย็นในราตรี
สุขแสนสุขแสนคิดถึงตรึงความรัก
ภาพแห่งพักตร์ประจักษ์รู้ตาคู่นี้
ความงดงามยามนิ่งฝันเงียบงันมี
หนึ่งวลี ได้ปรากฏความงดงาม
คือคำหนึ่งซึ่งออกเสียงสำเนียงว่า
“รัก”ก้องหล้า ณ ฟ้าห้วงแห่งสยาม
ที่สุดฝัน นั้นบรรเจิด เลิศนิยาม
ด้วยใจความที่งามนัก"รัก”เจ้าเอย
